6. Księgi nie kłamią

Rozdział dla Stalina, Zuzi, Oli, Condawiramurs i Nami, co tak ładnie, wiernie czeka. Oraz Marienne i Kasi.

Stalinie, kochana, wiem, że ten skromniutki rozdzialik nie będzie potraktowany jako Twoja obiecana urodzinowa miniaturka, ale mam nadzieję, że umili ci czekanie. I nie urwiesz mi głowy. Taką mam nadzieję.

Kasiu, dalej czekam na mojego Sebastiana.

Zuza, Kocie, kochanie, zdrowiej szybciutko! Całuski!

Tak, ja wiem, że czekaliście taaaaaak długo, wiem. I pseplasam *robi oczy Kota W Butach ze Shreka* Mam nadzieję, że zostanie mi wybaczone. Nami, chciałaś Willa — proszę bardzo, tym razem jako osoba ze zdań i epitetów, a nie jako podpis pod SMS-em :D

Pozdrowionka dla wszystkich czytelników!

Heques&Will

6. Księgi nie kłamią

Brytyjska Biblioteka Shinigami nie bez powodu była jednym z największych archiw Żniwiarzy. Od setek lat bogowie śmierci uzupełniali jej zbiory o kolejne notatki i kroniki. Oprócz ich zapisków znajdowały się tutaj księgi ze starożytną, zapomnianą przez ludzi wiedzą oraz księgi życia tych, którzy mieszkali na Wyspach Brytyjskich od setek lat: akta, życiorysy, wspomnienia — słowem, całe miliony istnień zapisane na papierze.

Wszystko to znajdowało się dobrze ukryte tysiąc dwieście metrów pod Londynem, kiedy na początku XX wieku ówczesny przewodniczący organizacji Żniwiarzy zarządził generalne zmiany, na przykład przeniesienie Biblioteki z przestworzy do podziemi. Wielu shinigamim się to nie podobało, ale koniec końców księgozbiór przeniesiono.

Nicodemus i Annika, stanąwszy w holu głównym Biblioteki, przez chwilę podziwiali imponującej wielkości zdobione marmurowe kolumny, które podtrzymywały kryjący się w mroku sufit. Lśniąca posadzka z czarnego marmuru niczym lustro odbijała ich postaci. Regały w głębi holu prawie dosięgały stropu. Kiedy rodzeństwo napatrzyło się już na wnętrze, ruszyło w stronę lady z hebanu.

Drogę zastąpił im mężczyzna w okularach kujonkach. Był ubrany w nieco za dużą koszulkę z logiem Metalliki, wąskie czarne spodnie i znoszone białe adidasy. Czarne włosy wymykały się niesfornie spod czapki z napisem „KEEP CALM AND DIE”.

— Kogóż to moje piękne oczy widzą? Prymus shinigami Nicodemus Vilnius zaszczycił nas swoją obecnością! — krzyknął, uśmiechając się promiennie. Kilku Żniwiarzy przy stołach w holu spojrzało na niego krzywo, ale mężczyzna nie zwrócił na to uwagi.

— Cześć — odpowiedział Nicodem. — Ann, pozwól, że przedstawię ci tego dziwaka. To William T. Spears. — Powstrzymał się od przewrócenia oczami, gdy Will z prawie przesadną kurtuazją ucałował dłoń Anniki. — Will, to moja siostra Annika.

— Miło poznać — mruknęła speszona takim powitaniem blondynka.

— To zaszczyt móc poznać tak uroczą Żniwiarkę. — Will uśmiechnął się szerzej, a Annika zarumieniła się jeszcze bardziej. Zerknęła na brata, szukając pomocy. Może na to nie wyglądało, ale zwykle pewna siebie dziewczyna stawała się wyjątkowo nieśmiała w takich sytuacjach.

— Schowaj te swoje błyszczące ząbki, Will, bo mi tu jeszcze siostra zemdleje z wrażenia. — Mówiąc to, starał nie zacząć się śmiać. Annika wbiła mu łokieć pod żebro, a Nicodem ani nie jęknął.

— Miło wiedzieć, że tak na nią działam.

— Właściwie co ty tu robisz? Myślałem, że jesteś w Dziale Zbieraczy.

— Poluję na piękne boginie śmierci — Will puścił oko do Anniki. — A tak na serio to trochę narozrabiałem i Zarząd Kontroli za karę przeniósł mnie na tydzień do Biblioteki. Przyznam, że to wyczerpująca i nudna praca. A was co tutaj sprowadza?

— Robota, jak zwykle. Szukamy ksiąg Magdalen i Johna Vilniusów i Victoire Scott. Skoro już tu jesteś, to przydaj się na coś i nam pomóż.

William pokręcił głową.

— Nie ma nic za darmo, Nico. Jako zapłatę przyjmę numer telefonu twojej siostry.

— Już go masz, idioto. Pisałeś do mnie dzisiaj rano o naszej mamie — zauważyła Annika. Wypieki już zniknęły jej z twarzy. Nienawidziła, gdy ktoś sprawiał, że się rumieniła.

— Mam ją zapisaną jako Vilnius, nie patrz na mnie takim wzrokiem!  — wyjaśnił William pod niemiłym spojrzeniem Nicodema.

— Pomożesz czy nie?

— Jasne, jasne — mruknął Żniwiarz z nieszczęśliwą miną. — O ile się nie mylę, powinny znajdować się na regałach 1204 i 979.

Ruszyli między wysokie regały. W ciszy przemierzali salę w poszukiwaniu odpowiednich półek. Po drodze spotkali zaledwie dwóch shinigamich, którzy rozmawiali przyciszonymi głosami.

Kiedy dotarli pod mebel z mosiężnym numerem 1204, Will oznajmił, że tutaj powinny znajdować się księgi życia rodziców rodzeństwa. Nicodem i Annika ramię w ramię zaczęli przeglądać grzbiety oprawionych w skórę ksiąg. Złote litery układały się w imiona i nazwiska: Vilnius Jasper Malcolm, Vilnius-Brighten Meredith Narcissa Evanlyn, Hope-Vilnius Aurora Barbara, Vilnius Zachary...

— Czy one są w ogóle jakoś poukładane? — spytała zirytowana Annika po dziesięciu minutach grzebania.

— Oczywiście, że są. Od prawej do lewej, od dołu do góry, od najmłodszego do najstarszego. Pozwolisz, że ci pomogę, Anniko. W którym roku oni się urodzili? — spytał William.

— W 1953 — odparła blondynka.

— To cud i pech, że nie przenieśli tego do jakiejś cyfrowej bazy danych — skomentował Vilnius. Tymczasowy pracownik Biblioteki przeszedł kilka kroków w lewo i schylił się do najniższego szeregu ksiąg.

— Do internetowego serwera łatwiej się włamać niż do pomieszczenia ponad kilometr pod ziemią. To oni? — spytał, pokazując rodzeństwu fotografie Magdalen i Johna. Oboje zgodnie pokiwali głowami.

— Ann, idź już z Willem do czytelni, a ja pójdę po księgę Victoire.

Blondynka niechętnie wzięła książki i poszła w stronę czytelni, a Will ruszył za nią, uśmiechając się pod nosem.

— A ty, Will, spróbuj jej do siebie nie zrazić przezte kilka minut! — rzucił jeszcze do kolegi Nicodem.

Został sam. „Ta dwójka kiedyś zaprosi mnie na wesele”, pomyślał i dodał: „O ile Will tego nie zepsuje”. Podniósł się z klęczek i poszedł szukać rzędu 979. W głowie usłyszał głos Christophera:

— Chciałbym, żebyś coś dla mnie zrobił. Pakt i tamta sytuacja... Myślę, że...

Zatrzymał się w porę, by nie wpaść na idącego z naprzeciwka Żniwiarza w białym garniturze.

— Właśnie tak sobie myślałem o panu, panie Vilnius — powiedział Austin Fasthove, uśmiechając się radośnie. Nicodem zaklął w myślach. Teraz nie chciał wplątywać się w żadne rozmowy, tym bardziej z tym młodzieńcem. Przywołał na usta uśmiech zatytułowany: „Nie chcę być niegrzeczny, ale daj mi święty spokój, dzieciaku”.

— Dzień dobry. Przepraszam najmocniej, ale trochę mi się spieszy — popatrzył wymownie w regały. Austin nie wyglądał na urażonego, ale kto wie, co kryje się w tej miedzianowłosej głowie. Młodszy ciałem Żniwiarz skinął głową.

— Oczywiście. Chciałem cię tylko ostrzec.

Nagła zmiana z grzecznościowego „pan” na obojętne, chłodne „ty” kazała Vilniusowi zwrócić uwagę na słowa chłopca. Fasthove spojrzał mu prosto w oczy.

— Demony to piekielne, zdradzieckie istoty. Nie znają pojęć takich jak „lojalność”, „prawda” i „przyjaźń”. Zapamiętaj to i skorzystaj, póki możesz.

Fasthove jak gdyby nigdy nic poszedł dalej, wciskając ręce do kieszeni spodni. Jego słowa brzęczały w uszach czarnowłosego jeszcze przez chwilę. „Czy on mi groził? I czyżby czytał mi w myślach? Wiedział, że przyjaźnię się z Chrisem? Akurat gdy o nim myślałem, Fasthove powiedział coś o demonach. Zbieg okoliczności?”. Potrząsnął głową, aby pozbyć się tych myśli. Powinien skupić się na swoim zadaniu.

Dotarł do regału 979. Jeśli Will się nie mylił, księga życia Victoire będzie na najniższej półce po prawej stronie. Nie mylił się — czwarta od brzegu. Wziął ją i zawahał się.

Kiedy ją otworzy, rozwieją się jego wątpliwości. Miał nadzieję, że jego przypuszczenia będą błędne. A może jednak wcale nie chce wiedzieć? Nie chce mieszać się do tej sprawy? Podjął decyzję. Christopher jest jego przyjacielem, a jako przyjaciel powinien mu pomóc.

Otworzył książkę. Na pierwszej stronie znajdowało się zdjęcie nastolatki, a pod spodem jej dane osobowe. Rubryka „data śmierci” była pusta, jak zwykle gdy dana osoba nie miała jeszcze wyznaczonego dnia opuszczenia tego świata. Szybko przewertował karty. Gdzieniegdzie czarny druk przeplatały odręczne zdania napisane czerwonym atramentem.

Nicodem, który dotychczas kucał, usiadł rozczarowany na zimnym marmurze. Ktoś grzebał w źyciu właścicielki Amarensisa. Tym kimś był bliżej nieokreślony Żniwiarz, co się Nicodemowi jeszcze mniej podobało.

Wyciągnął z kieszeni kurtki komórkę. Napisał tylko jedno słowo, „Tak”, i nacisnął klawisz „wyślij”. Po kilkunastu sekundach telefon powiadomił go, że nie udało się wysłać wiadomości. „No tak, przecież tysiąc dwieście metrów pod ziemią nie ma zasięgu”. Westchnął z bezradności i zabrał książkę ze sobą. Szedł bardzo szybko. Starał się powstrzymać od biegu.

***

Annika spojrzała badawczo na brata.

— Więc jednak... — zaczęła, ale Nicodem nie pozwolił jej skończyć.

— Tak. Miałem rację.

— W czym? — zaciekawił się Will.

— Nieważne — odparli chórem Vilniusowie. Shinigami spojrzał na nich bystro znad czarnych oprawek.

— Ukrywacie coś. Coś, co jest ważne. Coś, co ma związek z de...

— Ciii! — uciszyła go blondynka. — Porozmawiamy o tym później.

William skinął głową. Nie podobała mu się ta sprawa, właśnie z powodu demonów. Nienawidził ich, i to z aż dwóch powodów, jednak lojalność i wieloletnia przyjaźń wobec Nicodema nie pozwalała mu się tym nie zainteresować.

Nicodem usiadł na hebanowym krześle naprzeciw Anniki i przysunął do siebie księgę życia Magdalen Vilnius. Przyjrzał się uważnie jej podobiźnie. Kobieta miała czarne włosy gęsto przeplatane siwymi pasemkami, sięgające jej do pasa. Była chuda, niska, a zmarszczki zmartwienia wokół ust i oczu sugerowały, że ostatnie lata były dla niej ciężkie.

Magdalen Ruth Pamela Vilnius, z.d. Morrell 

data urodzenia: 14 maja 1953r. 17.55 Londyn  

data śmierci: 23 listopada 2013r. 12.22 Londyn 

przyczyna śmierci: zawał serca 

miejsce zamieszkania: Londyn, Fleet Street 46/2 

miejsce śmierci: Londyn, Fleet Street 46/2 

najbliższa rodzina: mąż John Samuel Vilnius, dzieci Annika Dominique i Nicodemus Daniel Vilnius († 29.11.2008r., aktualnie shinigami)

Przewrócił stronę i znalazł krótki życiorys matki. Uwagę mężczyzny zwróciło jedno zdanie: „Jej mąż John odszedł 30 czerwca 2010r.”. Dotąd Nicodem nie wiedział, że ojciec jeszcze nie wrócił. Może umarł? Niespecjalnie byłoby mu go żal. Zawsze czuł się bardziej związany z matką i siostrą, a po tym, jak John zaczął coś kręcić, odciął się od ojca.

— Znalazłeś coś? — spytała po chwili Annika znad księgi życia ojca.

— Umarł? — Nicodem spojrzał jej w oczy. Pokręciła głową.

— Niestety nie. — Siostra podzielała zdanie Żniwiarza na temat taty. — Uciekł do Niemiec. Całkiem dobrze mu się wiedzie. Jest właścicielem dużej firmy turystycznej i ożenił się drugi raz.

— Szuja — stwierdził czarnowłosy. — Dobrze wiedział, że mama żyje i na niego czeka. Mam ochotę skopać mu tyłek.

— Ja też. Idiota — dodała Annika. Na chwilę zapanowała cisza. — Za tydzień jest rocznica naszej śmierci. Poniekąd urodziny. Myślisz, że powinniśmy pójść na nasze groby?

— Skoro to nasze urodziny...

— Będzie przyjęcie? — wtrącił się Will.

— Nie sądzę. Nigdy nie lubiłem swoich urodzin — powiedział Nicodem. — Przyjęć i dyskotek też nie. Po śmierci niewiele się w tej kwestii zmieniło.

— Ilekroć mieliśmy urodziny, udawałeś, że nie istniejesz — Żniwiarka parsknęła śmiechem na to wspomnienie.

— Zaraz, zaraz. „Mieliśmy”? — zdziwił się Will.

— Może na to nie wygląda, ale jesteśmy bliźniętami — wyjaśnił Nicodem.

— Dwujajowymi — uściśliła jego siostra. — On jest starszy o całe dwie minuty.

Znów zamilkli. Ciszę przerwał Nicodemus.

— Will, da się tu jakoś skopiować księgę życia?

— Oczywiście. — Wyszczerzył zęby w chytrym uśmiechu. — Mamy ksero trójwymiarowe. To takie coś, czego ludzie jeszcze od nas nie podebrali — zachichotał.