Pogaduszki z Shinigami. Rozmowa pierwsza

— Auauauau! To boli! Nie ciągnij mnie za moje piękne długie włosy!

—Ciebie ludzie lubią. Chyba. Siadaj tu, przed mikrofonem, i przeczytaj to. Głośno i wyraźnie!

— He... Heques DSE i William... To ten, który nie występuje w opowiadaniu, tak?

— CZYTAJ!

— William T. Spears przedstawiają... Miniaturkę... A ja tu będę?

— Czytaj, bo jeśli nie, to ostatni raz tutaj jesteś! Twoje imię będzie ocenzurowane, a fragmenty z tobą wycięte!

— To wtedy blog nie miałby sensu.

— CZYTAJ!

— Heques DSE i William T.Spears przedstawiają miniaturkę z okazji dziesięciorozdziału pod tytułem „Rozmowa pierwsza”! Dobra, a teraz puszczaj mnie, Vilnius! Bo wyciągnę miecz... Znaczy się Kosę!

~*~

Annika Vilnius: Witamy! Ja, Annika Vilnius, i mój brat, Nicodemus, porozmawialiśmy sobie poważnie z panią Heques o tym i owym... I wyobraźcie sobie, drodzy czytelnicy, że pozwoliła nam, bohaterom, zmienić prawie wszystko! Szablon...

Nicodemus Vilnius: Znajdziemy też betę, która wyręczy Nami i Yui w wyłapywaniu błędów. I... Pojawi się nowy cykl!

William T. Spears: Ale wróćmy do naszej audycji radiowej. Ma wdzięczny tytuł „Pogaduszki z Shinigami”. W naszym debiutowym odcinku przeprowadzimy krótki wywiad z... Nami!

*rozlegają się oklaski*

Annika: Dzień dobry! Czy mogłabyś się nam przedstawić?

Nami: Jestem Nami, miło mi was poznać.

Seth Murray: Jak oszczędnie.

Nicodem: Seth, wyjdź. Nami, pani Heques bardzo zachwala twojego bloga. Jak myślisz, dlaczego?

Nami: Szczerze? Nie mam pojęcia. Może podoba jej się kreacja bohaterów albo styl pisania?

Will: Niedano słyszałem, jak mówiła, że lubi twój blog za całokształt. Logikę, śmieszne sytuacje, nutkę tajemnicy. Wspomniała też o dobrym stylu pisania i świetnej akcji.

Nami: Dziękuję bardzo za te pochwały. Widać Heques mnie lubi. Cóż, ja ją też. Uważam, że wy także wyszliście wspaniale.

Annika: Och, dziękuję! Przekażę to naszej Autorce!

Seth: Mogę coś powiedzieć?

Nicodem: Nie.

Seth: Ale...

Nicodem: Nie!

Seth: Następnym razem nie będę pytał o pozwolenie.

Will: Dobrze... Yhm... Nami, powiedz, którego z nas, bohaterów „Life of Shinigami”, lubisz najbardziej i dlaczego?

Nami: Hm... Trudno mi odpowiedzieć na to pytanie. Trudny wybór. Uwielbiam was wszystkich.

Will: Ale ktoś musi być bardziej epicki od reszty.

Nami: Nie sądzę. Lubię Under... To znaczy Arthura. Jest tak podobny do Undertakera z Kuroshitsuji, że w myślach go tak nazywam. Jedyna różnica polega na tym, że prawdziwy Undertaker to grabarz i prawdopodobnie nigdy nie włożyłby adidasów do siedemnastowiecznej zbroi. Lubię Nicodema za... No, właściwie nie wiem dokładnie za co go tak lubię. A Chris... Chris jest typem czło... Demona, którego nie da się nie lubić. A Anthony, ten zimny szesnastolatek, jest bardzo podobny do Ciela. Na pewno Heques szykuje dla niego coś niemiłego.

Annika: Czy jest jakaś postać, której nie lubisz?

Nami: Owszem, jest taka jedna czy dwie osoby, za którymi nie przepadam, ale nie powiem, kto to, bo ta osoba na pewno stoi za ścianą i się przysłuchuje.

Annika: Nie będę naciskać. Jeśli to Austin, to może być nierzyjemnie. Ten dzieciak to prawdziwy diabeł.

Nami: Nie zaprzeczę, choć w opowiadaniu spotkałam go zaledwie dwa razy i sprawiał dobre wrażenie.

Annika: Tylko dwa razy? Musimy o tym porozmawiać z naszą twórczynią. Zapiszę to sobie, żeby nie zapomnieć.

Seth: Żniwiarze mają aż tak słabą pamięć? Aua, to bolało, panno Vilnius!

Annika: Bo miało boleć! I nie nazywaj mnie panną!

Nicodem: Annie, czemu płaczesz? Ja rozumiem, ale...

Annika: Płaczę, bo odnoszę wrażenie, źe to bardziej bolało mnie niż jego! Dlaczego ten idiota się ze mnie śmieje?!

Will: To może ja teraz uratuję sytuację... Nami, masz do nas jakieś pytania?

Nami: Oczywiście! Mam tyyyle pytań! Dlaczego w tytule jest shinigami? Czemu akurat Vilnius? Dlaczego, Will, popełniłeś samobójstwo? Czy autorka planuje szczęśliwe zakończenie? Czy Victoire i Christophera połączy coś więcej niż przyjaźń?

Will: Pytania dotyczące naszej przyszłości i tytułu musisz zadać bezpośrednio pani Heques, bo z nami niczym się nie podzieliła. A jeśli chodzi o mnie — zabiłem się w roku 1895, w wieku lat dwudziestu sześciu. Popełniłem seppuku, ponieważ celowano do mnie z trzech czy czterech pistoletów. Zalazłem za skórę nieodpowiednim osobom i byłem pewien, że nie będą wobec mnie miłosierni.

Nicodem: A nazwisko Vilnius... Wstyd się przyznać, ale jest zaczerpnięte ze słownika polsko-angielskiego. Dosłownie oznacza Wilno, stolicę Litwy. No, Will, teraz możesz zacząć się śmiać.

Will: Dziękuję za pozwolenie, ale dziś nie skorzystam.

Annika: Cóż, musimy już kończyć naszą audycję, bo Nathaniel próbuje wyważyć drzwi studia. Na szczęście są pancerne, ale nawet one nie wytrzymają oblężenia demona.

*odgłos walenia demoniczną pięścią w metalowe drzwi*

Nathaniel Roseville: WILL, WYŁAŹ, CHOLERO! GDZIEŚ POŁOŻYŁ TE CHOLERNE KLUCZE?! SŁYSZYSZ, DEBILU?! WYŁAŹ!

Nicodem: Yhm... Tym humorystycznym akcentem zakończymy nasze pogaduszki z Nami w roli głównej. Do widzenia, Nami.

Nami: Żegnam. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś wrócę na to krzesło. Jest bardzo wygodne.

Nicodem: Prosto z Ikei. Pamiętajcie, kochani czytelnicy, aby kliknąć „subskrybuj”, „obserwuj” czy jak to się tam nazywa... I nie zapomnijcie podzielić się opinią w komentarzu!

Will: Dziękujemy Nami, która poświęciła nam parę chwil... I wszystkim czytelnikom, którzy jednak tu zaglądają.

Annika: To wiele dla nas znaczy. Pozdrowienia i do usłyszenia ponownie w serii specjalnej!

~*~

Osoba Nami-senpai jest jak najbardziej prawdziwa. Ja, Christopher Amarensis, tak ją lubię, że zapraszam na:

Czarną Różę Demona

Fanpage Nami na Facebooku

Mangozjeba w Herbacie Tonącego

Zajrzyjcie, bo warto!

*głos Heques z daleka*

Naamii!! Te grafiki są cudowneee!! Czemu ty tak potrafisz, a ja nie?! ;-;